Dla was, welesowe dzieci

Zawiał wiatr, huknęły lasy, gdzie dębowe stoją gaje,
sierp miesiąca błysnął srebrem, słychać pieśni nadchodzące.
Śród kurhanów spieszą ludy, guślarz między groby staje,
dziś za dusze modły wznoszą, tam, do Nawii spieszno mknące.
Duch guślarza wszelki słucha, ten zaś hołdy inkantuje,
lud ofiary, krwią zbroczone niesie z ptactwa i zajęcy,
oraz zioła i owoce, z nich pożywkę przyszykuje,
dla nich, welesowych dzieci, których ni już z życia przędzy,
splot przerwały losu duchy. Wnet wystrzela między dęby,
widmo jakieś pośród ognia, wyje, miota się i skrzeczy...
Guślarz szepce coraz głośniej, widmo szczerzy ostre zęby,
żre złożone mu ofiary, on tu zmarłych ma na pieczy.
Ryknął demon raz ostatni, po czym wzleciał między bory,
znak to, że ofiarę przyjął i opiekę im da swoją,
przez najbliższy rok okrągły. A, że lud do zabaw skory,
wnet się w dziki pląs porywa. Niechaj inni się dziś zbroją,
miota się w słowiańskiej piersi duch słowiański, rozum, serce,
pieść wesoła, pieść chwalebna, między drzewa a kurhany,
dusza lgnie do śmiertelnika i porywa go za ręce,
ten to groźny wódz sprzed laty, tu to ojciec nasz kochany.
Legli oni, krwią zbroczywszy wiary nowej korzenienie,
ich to krzyża znakiem świętym na ofiary mu złożono,
oni wolność sprawowali, żadne jest ich przewinienie,
jednak strawił stosu płomień, padli na Welesa łono.
Dziś granica jest zatarta między nami a zaświaty,
brzmi hulanka, pieśni, tańce, drży Peruna ogród pański,
ciżba przez płomienie skacze, pana z panną sypią kwiaty.
Tradycyję czci na wieki. Tak, to naród nasz słowiański.